امیرالمومنین علیه
السلام در سخنی که درباره آینده امت اسلامی است چنین می گوید:
زمانی خواهد
آمد که «لَا یَبْقَى فِیهِمْ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا رَسْمُهُ»
در جامعه
تنها آثار ضعیفی از قرآن و یا به تعبیری تنها نوشته های قرآن باقی می ماند
و
دیگر هیچ. وَ مِنَ الْإِسْلَامِ إِلَّا اسْمُهُ و از اسلام تنها نامی می
ماند و دیگر هیچ
بی شک این وضعیت اسفناکی که امیرالمومنین علیه السلام از آن خبر داده
است،
جامعه ما و سایر جوامع اسلامی را تهدید می کند. این تهدید وقتی عملی
می شود
و چهره شومش را به نمایش می گذارد که اسلام واقعی از زندگی اکثری
مردم رخت بربندد
و ملاک بایدها و نبایدهای زندگی، خوشامدها و بدآمدهای دلی
باشد. به این ملاک پَست،
پُست ها و زد و بندهای داخلی و خارجی را هم می
توان اضافه کرد.
نتیجه اینکه در جامعه اسلامی، اسلامی دیده می شود که
امیرالمومنین علیه السلام فرمود،
فقط نامی که مردم و دولتمردان و حکومت آن
را یدک می کشند و بس.
به جرأت می توان مصداق امروزی کلام امیرالمومنین علیه السلام،
حکومتهای
عرب منطقه اند که در رأس آنها می توان به عربستان اشاره کرد.
کشوری که خود
را پایتخت جهان اسلام می داند و در تیراژ میلیونی قرآن چاپ کرده و رایگان
تقسیم می کند؛
مساجد گران و بی نظیری می سازد؛ اما در این مساجد سخنی علیه
ظلم آمریکا گفته نمی شود؛
اما تا مجال باشد شیعه را رافضی خوانده و مردم را
از خطر آن بیم می دهند
تا مبادا کسی به صراط مستقیم هدایت شود. به کشور
اسلامی قشون کشی کرده و مساجد را تخریب می کند
و قرآن را آتش می زند؛ حلقه
به گوش بودنش نسبت به دشمنان
قسم خورده اسلام هم چیز تازه ای نیست که کسی
نداند و از آن بی خبر باشد.
سخن پایانی همان است که امیرالمومنین علی
علیه السلام فرمود:
«وَ نَحْنُ نَسْتَقِیلُ اللَّهَ عَثْرَةَ الْغَفْلَةِ»؛
و ما از پروردگار مىخواهیم از لغزشی که از روی غفلت از ما سر مىزند،
بگذرد.
پس باید به هوش و به کوش بود؛ نواقص را برطرف و اشتباهات را جبران
کرد
و با گامهایی محکم و استوار به سمت ساخت جامعه ای حرکت کرد
که عاری از
این معایبی باشد که امیرمومنان علیه السلام هشدار داد.
پی نوشت ها:
1) وسائلالشیعة؛ ج 5 ص 202
2) از مشاهدات عینی نگارنده
3) الخصال ج1 ص142
4) نهج البلاغه کلمات قصار ش369
روستای ورچه(ورچمن)
